Het gebeurde in één van de parkjes van Baeze, een stadje in Andalusië. Mijn vrouw en ik hadden een bankje uitgezocht om elk een, naar het ons leek, heerlijk broodje te eten. Het gietijzeren bankje, met aan de uiteinden van de armleuningen de kop van het nationale symbool, zat heerlijk. De zon scheen en het broodje smaakte inderdaad verrukkelijk.

Het parkje was omgeven door muren. We keken uit op een zestal grasperkjes, die, zo leek het, op het punt stonden te worden gemaaid. Op het eerste perkje lag n.l. een grastrimmer, een (blad)blazer en een maaimachine in de vorm van een mini tractor. Zo’n ‘grote-mensen-speelgoed-tractortje’ zal ik maar zeggen.

Uit één van de poortjes van de linker zijmuur kwamen heel onverwacht twee mannen aanlopen, d.w.z., de één liep normaal terwijl de andere man zich voortbewoog met behulp van een kruk. Zijn rechterbeen ontbrak. Aan zijn handige en snelle manier van bewegen te zien deed hij dit waarschijnlijk al jaren.
Ik schatte de twee tussen de 30 en 40 jaar. Ze liepen regelrecht naar het perkje waar de uitgestalde grasattributen lagen. Wij zaten er inmiddels al zo’n tien minuten en veronderstelden dat ze even hadden gepauzeerd. De twee mannen staken echter beide een sigaret op. Misschien nog even om de pauze te evalueren? Of gewoon de manâna gedachte waarover onze reisleidster, Marina, had gesproken in een van haar informatieve verhaaltjes?

Na circa vijf minuten roken bespraken ze (waarschijnlijk) de werkverdeling en even later nam de éénbenige plaats op de mini tractor. Hij startte de motor en begon het gras te maaien van het eerste perkje. Nu pas zag ik dat het gras langs de buitenrand al was getrimd. Ook rondom de struikjes die er in stonden. De andere man had inmiddels de trimmer opgepakt en tot mijn verbazing zag ik dat zijn linker arm ontbrak. De twee vormden duidelijk een voorbeeld van symbiose. Hij startte heel behendig het apparaat en geroutineerd begon hij de buitenrand van het tweede perkje te trimmen en vervolgens rondom de struiken. De bi- en triceps van de man moeten zich inmiddels tot het formaat super large hebben ontwikkeld, realiseerde ik me. Nadat hij zijn trimwerk had gedaan werd het apparaat op het derde perkje gedeponeerd en vervolgens liep hij terug naar de blazer.
Ik denk dat hij inmiddels in de gaten had dat wij buitenlanders waren en hem gadesloegen. Zijn bewegingen kregen een hoog Ernesto gehalte (Ernesto was onze macho bewegende Argentijnse buschauffeur), zijn blik melancholiek, maar zijn ogen volgden ons nauwlettend zoals die van het oude, verschrompelde, in het zwart geklede vrouwtje dat halverwege de Calle Puerte Neuve in Cordoba om een aalmoes vroeg. De éénarmige werkte niet meer voor de gemeente Baeze, maar hij voerde een show voor ons op. We zaten eerste rang en genoten van ’s mans fantasie. Onze broodjes hadden we inmiddels opgegeten.

Melodieus blies de blazer het op de stoep terecht gekomen gras terug op het gazon, zodat zijn grasmaaiende maat het gelijk met het nog te maaien gras in een grote bak verzamelde. Gewoon een kwestie van efficiëntie!
Toen er even later twee dames langs het tweede parkje liepen, liet onze blazer even zijn instrument stationair draaien voor een korte pauze. Ik gunde hem even de rust, want het leek me zwaar werk. Ik kon echter niet vermoeden dat de man een ingeving kreeg. Een stoute weliswaar, maar toch… en ingenieus eigenlijk.

Onze blazer bleef vervolgens het poortje in de muur en ons in de gaten houden, gaf ondertussen een paar keer vol gas, maar niet met het doel gras te verplaatsen. Het was duidelijk, hij had een plan…

Toen kwam er door de poort een jonge vrouw het parkje in. Ze droeg een wijd zwart rood gebloemd jurkje, dat precies boven haar knieën eindigde. Het gezicht van de blazer verstrakte geconcentreerd. Toen het vrouwtje hem passeerde deed hij een stap zijwaarts, richtte de luchtstraal van het blaasapparaat op de stoep en gebruik makend van het feit dat de uitvalshoek gelijk is aan de invalshoek gaf hij vol gas.

De scheldkanonnade van de Spaanse furie die even later volgde begrepen we volledig zonder er één woord van te herkennen. Terwijl de vrouw met nijdige passen haar weg vervolgde keek de éénarmige triomfantelijk in onze richting. We deden of we van het voorval niets hadden gezien en enigszins beschaamd verlieten we het park, de beide mannen in hun eigen Spaanse wereld achter latend…

Archief

Eerder verschenen: