De lucht was oneindig blauw, terwijl de aanrollende golven zich mengden met de rauwe stem van Joe Cocker. Verwonderd luisterend en kijkend naar deze mengeling van indrukken vingen mijn ogen een plotseling een uit het water opstijgend silhouet van een vrouw, die gracieus in de richting van het strand schreed. Ze moest de dochter zijn van Poseidon; een mooiere aardse vrouw had ik nog nooit gezien.

‘You are so beautiful’, fluisterde de zanger met een rauwe stem in mijn oor. Haar bronskleurige huid was besprenkeld met duizenden waterdruppeltjes, die tergend langzaam van haar lichaam rolden. Het lange blonde haar kwam halverwege de enigszins holle rug, waardoor haar borsten uitdagend naar voren staken. Haar loop zou de beste hinde niet kunnen evenaren.

Ik hield mijn adem in, betastte haar lichaam van boven tot onder met mijn ogen. Na een tiental meters boog ze zich voorover naar een groot, veelkleurig badlaken, trok het enigszins recht en zette zich er op neer. Terwijl ze haar hoofd van links naar rechts bewoog om de laatste druppels weg te schudden, keek ze met een uitdagende blik in het rond. Ik schatte haar rond de dertig jaar.

Uit een kleine tas haalde ze een spiegel om vervolgens langzaam met een grote borstel haar haren ‘te doen’. Met opgetrokken knieën en wijd staande ellebogen gaf ze voor mij, alleen voor mij had ik het gevoel, een uitdagende show. ‘You are so beautiful’, herhaalde Joe hees in mijn oor. Even later stond ze op en haalde uit een andere tas een nog groter, blauw badlaken. Ze keek even in mijn richting, terwijl ze vervolgens langzaam het laken om zich heen wikkelde.

Al haar handelingen straalden elegantie, bewogenheid, zelfverzekerdheid en erotiek uit. ‘Can’t you see?’ Ik voelde me voyeur en slaaf tegelijk. Als een adder luisterend naar bedwelmende fluittonen bewoog ze haar lichaam. Van onder het laken kwam even later het zwarte bikinibroekje tevoorschijn. En na ongeveer een minuut het bovenstukje. Of stuk. Vervolgens bukte ze zich en met haar linkerhand het laken vasthoudend, tastte ze met haar rechterhand in de grootste tas. Ze haalde, één voor één, twee kledingstukken tevoorschijn.

Langzaam kwam ze weer overeind, legde nog eens haar strandlaken recht en ging er vervolgens in het midden op zitten. In haar omgeslagen badlaken legde ze onder haar kin een flinke knoop, zodat ze haar handen vrij kreeg. Ze hield een spierwit sportbroekje voor zich. Het badlaken gleed van haar linker been tot halverwege haar scheenbeen. Zonder enige moeite trok ze het broekje over haar voeten en liggend op haar rug schoof ze hem verder naar boven. Ook Joe was intussen stil geworden…

Nadat ze over haar hoofd een kort t-shirtje had getrokken stond ze op. Zowel badlakens als kledingstukken verdwenen in de grote tas die ze vervolgens over haar schouder sloeg. Even keek ze rond, alsof ze iemand verwachtte. Met een bijna onzichtbaar lachje naar mij draaide ze zich om en verdween in mijn herinnering. ’You are so beautiful’, liet ik Joe herhalen.