‘Waar bleef je nou? Heb je je mobiel uitgezet? Waarom?’ Peter pakt Floor bij haar bovenarm en knijpt er in. ‘Nou waarom? Ik vraag je wat Floor.’
‘Au, je doet me pijn.’
‘Doe dan ook niet zo stom. We hebben afgesproken dat je mobiel altijd aan staat zodat je bereikbaar bent.’
‘Maar ik moest even naar een vriendin.’
‘Ben je daar al geweest?’
‘Ja.’
‘Goed. Luister, we gaan even naar het park, want ik wil een paar foto’s van je maken.’
‘Foto’s? Waarom?’
‘Daarom. Voor mij natuurlijk. En voor mijn vriend.’
‘Voor je vriend? Wat moet je vriend met een foto van mij?’
‘Gewoon, omdat hij je ook leuk vindt.’
‘Maar jij houdt toch van me?’
‘Ja. Maar soms moet je iemand een vriendendienst bewijzen.’
‘Peter, ik begrijp het niet.’
‘Je hoeft het ook niet te begrijpen. Ga nou maar mee en doe gewoon wat ik je vraag.’

‘Peter, ik wil dit niet.’
‘Je wilt dit niet. Je wilt dit niet hè. Je wilt wel sieraden, je wilt wel een mobiele telefoon, je wilt wel kleren en je wilt wel op mijn kosten naar de bioscoop. Maar dìt wil je niet hè!’
‘Maar ik heb er toch niet om gevraagd?’
De klap in haar gezicht, op haar linker wang, komt onverwacht en hard.
‘Nee, maar je hebt het wel aangenomen. Dat ben je zeker even vergeten. En nu vraag ik jòu één keer iets Floor, ik vraag jou nu één keer iets voor mij te doen en je weigert. Hoe denk je nu dat ik me voel?’
Het huilen staat Floor nader dan het lachen. Ze begrijpt dat Peter teleurgesteld is, maar tegelijkertijd vindt ze dat ook onterecht. Hij heeft het haar min of meer opgedrongen, vindt ze. En eerlijk gezegd is ze wel blij met die cadeautjes en die aandacht van hem. Ze is bang dat als ze nu weigert hij haar de bons geeft. Dat is het laatste wat ze wil…
‘Oké, sorry, het spijt me. Maar ik schrok zoals je tegen me schreeuwde. Je hebt gelijk, ik heb al veel van je gekregen. Maak maar een paar foto’s. Wat moet ik doen?’
‘Zo ken ik je weer. Zo ben je mijn lief meisje weer. Je mag best trots zijn op je figuur Floor. De andere jongens uit De Kroeg vinden je allemaal een lekker stuk en ze zijn heel erg jaloers op mij.’
‘Maar waarom geef je die ene vriend dan een foto van mij?’
‘Omdat hij geld van me krijgt. Ik heb iets voor hem gedaan, maar dat is fout gelopen. Daardoor heeft hij duizend euro verloren. Begrijp je? Dat geld moet ik weer terug verdienen. Voor deze ene keer is hij tevreden met een paar foto’s van jou. Dus, Floor, je helpt me enorm als je dat doet.’

‘Ga daar maar zitten, bij het water. Een beetje in de schaduw van de struik. Laat je benen maar tot aan je knieën in het water bungelen.’
‘Iets verder met je benen. Ja, stop. Zo zit je goed. Nu iets draaien met je bovenlichaam, naar mij toe. Ja, mooi. Stop, stop. Trek je truitje uit Floor.’
‘Maar…’
‘Trek uit Floor. Het wordt perfect. Zie je, veel mooier. Stop. Doe het linker schouderbandje omlaag. Iets verder, tot halverwege je bovenarm. Mooi zo. Prachtig. Blijf stil zitten, kijk een beetje omhoog. Lach Floor, lach tegen me. Nog een keer. Prachtig. Blijf zitten, ik kom iets dichterbij. Ja, zo. Mooi.’

De rode wang valt Marieke de volgende ochtend direct op bij Floor.
‘Heb je kiespijn?’ Marieke kijkt nieuwsgierig naar de rode blos.
‘Nee, gelukkig niet. Hoezo?’ Floor is zich van geen kwaad bewust.
‘Omdat je zo’n rode wang hebt.’
‘Rode wang? Geen idee. Ik heb in elk geval geen kiespijn gelukkig.’ Tegelijkertijd realiseert ze zich de onverwachte en harde klap van gistermiddag die Peter haar gaf.
Omdat ze verder niets zegt vervolgt Marieke haar vragenuurtje. ‘Hoe ging het gistermiddag met Peter? Of is dat privé.’ Het klinkt plagend.
‘Nee hoor, je mag het best weten. We hebben een poosje gewandeld in het park.’