Een zwaar woord, ik weet het. En of het terecht is laat ik over aan jouw eigen oordeel. Ik ben mishandeld dus, althans zo voel ik het. Ik zal vertellen wat er is gebeurd.

De eerste van de mishandelingen in een reeks van drie gebeurde op een zaterdagavond. We hadden een feest van het bedrijf van mijn bazin, in Tiel. Niet naast de deur, maar volgens horen en zeggen zou het een bijzonder Raet feest worden (Dat werd het trouwens ook!). Het was die dag tamelijk zwaar weer: er lag veel sneeuw langs en later ’s nachts ook op de weg en het had al dagen hevig gevroren, zo erg zelfs dat ons aller wegbedekking, het zgn. zoab, over het asfalt ging zwerven, waardoor de steentjes ( en soms stenen) af en toe weggeschoten werden. En ja hoor, je vermoedt het al, een van die steentjes ( ik denk zelfs een vrij grote) daalde met een enorme knal neer op mijn voorruit. Denk je eens in, uitgerekend op mìjn voorruit. Een diepe put, even later gevolgd door een scheur over de volle breedte van de ruit. En met over de volle breedte bedoel ik helemaal van stuurboord naar bakboord. Niet levensbedreigend, maar het voelde toch als een soort zware maar voorbijgaande steek in de borst. Afijn, Carglass, gespecialiseerd, zeker deze winter, in glas, wist een donor op te sporen en verving vervolgens mijn getroffen deel.

Twee dagen later werd ik ’s ochtends al voor dag en dauw gestart. Al weer waren weg en landerijen witachtig bevroren. Uitkijken dus. Afgeladen vol met diverse, ook voor mij vreemde attributen, vertrokken we, zoals ik later begreep, naar Oostenrijk. Een ander wit land, alleen met witte bergen. Echter, en nu de tweede mishandeling, toen mijn baas mij in Würzburg volgetankt had met gas, jaha, ik rijd op lpg, stuurde hij bij vertrek iets te snel naar rechts, raakte vol een verhoogde soort stoeprand en knalde er over heen. Loop jij eens, onbedoeld natuurlijk, met je hoofd twee keer tegen een houten balk. Nee, dat kan niet, dit doe je niet onbedoeld natuurlijk. Maar je snapt wat ik bedoel. Mijn velgen aan stuurboord zijde, als scheenbenen tegen een laag hekje, zo voelde het aan! Vervolgens het knallende rubber van gasslang en banden…! Gevolg? Twee banden moesten vervangen worden! Dus, na enig paniek en veel vijven en zessen beloofde de Adac langs te komen. En ruim een uur later, het voelde even prinsheerlijk, werd ìk vervoerd. Boven op een mooie gele sleepwagen. Bij mijn eigen merk garage kreeg ik twee nieuwe winterbanden. Daar was ik trouwens best wel trots op, hoewel dat gevoel overigens niet lang duurde omdat ik zelf weer verder moest rijden…

Precies tien dagen later zou de derde mishandeling plaatsvinden. Mijn baas rijdt al heel, heel veel jaren op lpg. Je zou denken dat hij dan weet hoe het tanken van autogas gebeurt. Alles in juiste volgorde. Dus, als laatste, de slang ontkoppelen. En juist dat laatste vergat hij. Dat mijn baas mij dat na zoveel jaren nog aandoet. Wat gebeurde er. Hij reed weg! Terwijl mijn bazin binnen betaalde reed hij weg naar een emmer met water en spons! Een knal, een sissende gaswolk, een uitgerukte gastankdop, een stuk slang van de gaspomp die zich aan mij vastklampte als een navelstreng aan de baby, mijn verscheurde bumper…om te huilen! Natuurlijk kon ik wel verder rijden. De gastank was immers gevuld… Uiteindelijk kwam ik weer in Hattem, waar mijn baas en bazin mij (is het schuldgevoel jegens mij?) een schouderklopje gaven. Ik zei al in het begin dat ik aan jou het oordeel laat: is hier sprake van mishandeling? Of… Ik hoor het graag van je! Voor de volledigheid zeg ik nog wel even dat ik intussen weer helemaal hersteld ben van het aangedane leed!

Outlander

Archief

Eerder verschenen: