De oude man zat naast zijn bed. Rondom hem zaten drie volwassenen, twee mannen van tussen de dertig en veertig jaar en een vrouw die ik eveneens rond die leeftijd schatte. De drie bezoekers zaten met elkaar te praten en dat deden ze tamelijk luid. Eigenlijk a sociaal luid. Ik zat naast mijn vrouw, die bij lag te komen van een tamelijk zware operatie. Wat er verteld werd ging volkomen langs de ouwe heen, want zo werd er af en toe over hem gesproken. De ouwe hing alleen maar in een stoel naast zijn bed te soezen…
Plotseling stormden drie kinderen, alle drie zo’n vijf à zes jaar, de ziekenzaal binnen.
‘Ssst,’ Onbewust maakte ik het geluid en keek naar mijn vrouw, die gelukkig voorlopig nog in verre oorden verkeerde en dus niets merkte van de wervelwind die plotseling op stak.
Ook de ouwe, die dus ook opa was, reageerde niet. Eigenlijk verbaasde mij dat ook niet. De lange en dikke haren die uit zijn oren groeiden moesten wel als natuurlijke geluidsdempers functioneren. Zijn dikke grijze haren stonden vrijwel recht overeind en staken scherp af tegen zijn gebruinde sigarettentanden en vingers.
De kinderen waren intussen op het lege bed van opa gekropen en vochten vervolgens om de afstandsbediening. Eén van de jochies, hij had een kleine adelaars tatoeage op zijn rechterarm, kreeg uiteindelijk het apparaatje te pakken. De andere twee legden zich er bij neer. Plotseling ging het bed de hoogte in en even later weer naar beneden. In razend tempo veranderde het bed steeds in diverse standen, terwijl de kinderen buitelend en schaterend heen en weer rolden. De ouders, ik denk dat bij elke volwassene een kind hoorde, merkten niets van het kermisgebeuren rondom hen, althans, ze reageerden helemaal niet op de kakofonie. Blijkbaar waren ze het gewend.

Ik denk dat het de ouwe wel stoorde. Hij zei iets tegen één van de mannen en wees op de koptelefoon boven het bed. ‘Heb je dan televisie?’ De ouwe schudde zijn hoofd. ‘Wil je tv kijken?’ De ouwe knikte. De man pakte een formulier van het nachtkastje en belde even later met zijn mobieltje. ‘Kamer 3d, bed drie,’ schreeuwde hij in het microfoontje. Daarna pakte hij de afstandsbediening en zette de tv aan. Vervolgens duwde hij de ouwe een bijbehorende koptelefoon op zijn hoofd en mengde zich weer in het gesprek dat de andere twee nog steeds voerden. De kinderen hadden inmiddels ontdekt dat ook een ziekenhuisbed als trampoline kan functioneren. Onvermoeibaar en onvoorstelbaar…

De ouwe keek ondertussen met zijn ogen dicht tv. Toen het spreekuur afgelopen was even later, schudden ze hem wakker. ‘Tot morgen ouwe en houd je taai. Kom kids, we gaan.’ De vrouw gaf de ouwe een zoen. Even fleurde zijn gezicht op. Toen de meute weg was stond hij moeizaam op uit zijn stoel, vergat dat hij een koptelefoon op had die dan ook prompt en potsierlijk voor zijn ogen gleed. Voorzichtig liep hij naar het gat van de deur, leunde tegen een post en keek voorzichtig om het hoekje.
Hij stommelde terug, zette weer de koptelefoon op, ging op zijn bed liggen en viel met een zucht in slaap.
Ik genoot van een wonderbaarlijke stilte…

Archief

Eerder verschenen: