Dit is het tweede fragment van het nieuwe boek "Gestalkt", dat in het voor jaar van 2011 verschijnt. Sylvia woont niet echt meer bij haar moeder. Ze woont op proef in het zomerhuisje (De Zeewering) dat haar vader nog steeds heeft. Op een dag als ze er naar toe fietst ziet ze in het bos een auto staan Twee mannen zijn druk in de weer... Ze twijfelt...


Sylvia gaat op tijd van huis de volgende ochtend. Het is wat mistig, maar gelukkig niet koud. Eerst neemt ze een deel van de route naar school, maar in plaats van rechtdoor moet ze nu op een gegeven moment rechtsaf. Nog een minuut of tien denkt ze, terwijl ze op haar horloge kijkt.De Zeewering ligt voorbij een bebost terrein op een stuk verhoogd strand. Er staan meerdere huisjes, maar er is voldoende privacy. Het is niet druk op deze vroege maandagmorgen. Halverwege het bos ziet ze op een zijweg een grote auto staan. De achterklep staat omhoog. Ze houdt haar snelheid wat in. Het is precies zo’n auto als haar vader heeft, een grote blauwe Volvo Polar, met aanhangwagen. Twee mannen achter de aanhangwagen zijn druk in de weer. Ze aarzelt heel even, maar fietst toch door. Of zal ze… Nee, natuurlijk niet. Doorfietsen, niet kijken. Ze trapt wat steviger op de pedalen om meer vaart te krijgen. Ze is er nu bijna. Dan ziet ze dat de mannen met een grote kist bezig zijn. Tenminste, het lijkt op een kist. Net doen of je niets ziet, denkt ze. Doorfietsen.

‘Mevrouw. Mevrouw, mogen we u iets vragen?’

Roepen ze mij? Ze kennen me toch niet?

‘Mevrouwtje.’

De stem klinkt nu harder. ‘Mogen we je iets vragen?’ Ze kijkt schuin achterom en ziet dat één van de mannen op de weg is gaan staan. Hij zegt nu je, merkt ze. Het is een nog vrij jonge man. Hij ziet er verzorgd uit. Dat stelt haar een beetje gerust. Ze houdt haar snelheid in, draait en fietst langzaam terug. Ze observeert beide mannen, op alles voorbereid.

‘Dag,’ zegt de op de weg staande man met een lach op zijn gezicht. ‘Sorry dat ik je liet schrikken, maar we hebben een probleem en misschien kun je ons helpen.’

Over zijn schouder kijkend ziet ze de andere man bij een piano staan. Een piano?

‘Ik zal me even voorstellen,’zegt de jongeman vriendelijk. Hij heeft zijn zonnebril over zijn haar geschoven. Hij steekt haar een hand toe. ‘Ik ben Daniël en dat is Ruurd. Wij zijn van de Gelderse Regionale Televisie om hier en daar, terwijl hij met zijn arm een gebaar maakt in de richting van het strand, proefopnamen te maken.’

‘Proefopnamen? Hier?’ Ze kijkt hem verbaasd aan. Wat een artistiek figuur, denkt ze. Die ander, Ruurd, trouwens ook. Hoewel die er wat ouder uit ziet. ‘Maar, waarmee moet ik dan helpen?’

‘Heb je een mobieltje bij je?’

‘Ja.’ Ze zegt het aarzelend.

‘Zouden we hem even mogen gebruiken? Ik betaal je de kosten hoor.’ Hij ziet haar aarzeling.

‘Ja, natuurlijk.’ Sylvia pakt haar mobiel uit haar rugtas, terwijl Daniël verder vertelt. ‘Wij moeten hier vandaag proefopnames maken met een zangeres. Rosetta. Ken je haar?’

‘Die leadzangeres van JD?’

‘Ja, die. Ze heeft namelijk ook een soloalbum gemaakt en daarvoor zijn we hier. Ik moet haar impresario even bellen, maar…’

‘Geen mobiel dus,’ valt Sylvia hem in de rede.

Hij lacht. ‘Bijdehandje hè.’

“Nogal.’ Ze overhandigt hem lachend haar telefoon...

Archief

Eerder verschenen: