Wie wil er niet gelukkig zijn. Wie zoekt er niet naar geluk?

Laatst hoorde ik een verhaal van een kennis die heel ongelukkig was. Hij kon nergens plezier in hebben omdat hij zich het leed in de wereld en in zijn stad en ook in zijn omgeving erg aantrok. Hij had daardoor het lachen verleerd…!

Hij besloot op zoek te gaan naar een plek waar mensen wonen die gelukkig zijn. Hij pakte zijn rugtas in met kleren en wat andere spulletjes en vertrok lopend van huis. Hij keek goed om zich heen.Hoe hij ook oplette, nergens zag hij vrolijk kijkende mensen, of spontaan spelende kinderen of iemand die zo maar eens naar hem lachte. Hij vroeg zich af waardoor dat kwam. Geldgebrek, dus armoede, geen lekker eten en drinken verkrijgbaar, altijd regen, nooit zon. Af en toe sprak hij iemand aan, maar van niemand kreeg hij een vriendelijk woord, van een kind dat hij een weggerolde bal toe wierp kreeg hij zelfs een opgestoken vinger. Wat zou de reden kunnen zijn, dat mensen zo reageren? dacht hij.

Hij besloot de trein te nemen om snel iets verder weg rond te kijken. Hij kwam ergens in het zuiden van het land, in een grote stad. Maar ook daar zag hij geen straaltje geluk. Hij besloot naar het buitenland te gaan. Ik ga ergens heen waar de zon schijnt, dacht hij. Daar zullen de mensen vrolijker zijn, gelukkiger ook.

Hij kwam in een dorpje op het platteland ergens in zuid Frankrijk. Hij liep rond, straat na straat, maar ontmoette niemand. Hij kwam bij de dorpskerk uit, met rondom de kerk een groot plantsoen. Hij opende het oude ijzeren hek en liep het grindpad op. Links en rechts van zich zag hij een prachtig aangelegd grasveld. Hier en daar stonden kleine rechtopstaande stenen

Hij liep over het gras naar één van de rechtopstaande stenen en las de naam die er op stond.

Jaques Tresoir, 7 jaar, 3 maanden, 5 dagen, 9 uren en 17 minuten, las hij. Hij keek naar de steen en was ontroerd. Een kind, dacht hij. Hier ligt een kind begraven en ik sta hier op zoek naar het geluk. Hij liep naar een andere steen en las Guido Chair, 9 jaar, 10 maanden, 15 dagen, 5 uren en 3 minuten. Hij kreeg tranen in zijn ogen en was heel verdrietig. Hij liep nog langs een aantal stenen; 1 jaar, 2 maanden, 3 dagen en 9 minuten; 14 jaar, 4 maanden, 29 dagen, 16 uren en 12 minuten.

Een kinderkerkhof, dacht hij. Dit is een kinderkerkhof. Ongelukkig verliet hij de droevige plek weer via het oude ijzeren hek.

Even later kwam hem een oude man tegemoet, rimpelig en door de zon gebruind. De man keek hem aan, stond even stil en lachte vriendelijk naar hem.

Bonjour monsieur.

Bonjour antwoordde de oude man.

Toen zag hij dat de oude man een boekje om zijn hals droeg. Een leren boekje aan een touwtje. Een vreemd gezicht, vond hij. Wie draagt nou een boekje om zijn nek. Maar wat hij vreemd vond was dat de man lachte, terwijl ze vlak bij een kinderbegraafplaats stonden.

De oude man keen hem aan en zei: U bent buitenlander hè. Dat zie ik aan uw kleren, aan uw witte kleur. Wat komt u hier, in ons afgelegen dorp, doen?

Ik zoek het geluk, antwoordde de gelukszoeker. Ik zoek het geluk, maar ik kan het nergens vinden. En helaas, ook in uw dorp vind ik het geluk niet.

De oude man keek hem verbaasd aan. Hij zei: U vergist zich meneer. Iedereen heeft hier geluksmomenten, is vaak gelukkig. Nou ja, niet de hele tijd natuurlijk, maar wel veel.

Iedereen gelukkig? Dat kan toch niet.

Waarom niet?

Ik kom net van die begraafplaats. Daar liggen allemaal kinderen begraven. Hoe kunnen jullie in dit dorp dan gelukkig zijn?

Kinderen? De oude man keek mijn kennis verbaasd aan. Kinderen? Meneer,daar liggen helemaal geen kinderen. Daar liggen allemaal volwassenen, meest oudere mensen.

7 jaar, 3 maanden, 5 dagen, 9 uren en 17 minuten. Dat is toch een kind meneer.

Nee meneer, dat is geen kind, zei de oude man. Dat is de tijd die de dode gelukkig is geweest. Elk moment dat wij gelukkig zijn noteren we in een boekje. En aan het eind van ons leven worden de tijden bij elkaar opgeteld en kun je zien hoelang iemand gelukkig is geweest.

De oude man nam zijn eigen boekje van zijn hals en las hardop: 18 jaar, 11 maanden, 30 dagen, 19 uren en 59 minuten heb ik al geluk in mijn leven gekend meneer. Al bijna 19 jaar ben ik gelukkig.

Sinds die tijd draag ik ook een boekje om mijn hals. Om mijn gelukkige momenten op te schrijven. Want die heb ik veel meer dan ik dacht. Daar ben ik nu wel achter gekomen. En ik zou tegen jou en iedereen willen zeggen: Noteer je geluksmomenten, daar word je nog gelukkiger van!

Archief

Eerder verschenen: