Het fragment:

‘Geef je geld.’
Met grote ogen keek Elena haar vader aan.
’Geef op je geld, zeg ik’!
Geen verstaanbaar woord kwam over haar lippen. Met moeite kon ze haar vader fluisterend duidelijk maken dat ze vandaag geen geld verdiend had. Nauwelijks had ze hem dit gezegd of ze kreeg een flinke draai om haar oren.
‘Je geld zei ik, álles wat je vandaag verdiend hebt.’
‘Ik heb vandaag niet gewerkt. Ik heb geen geld,’ fluisterde ze nog eens. Even was het stil. Het leek of de vader van Elena tot bezinning kwam. Maar vervolgens barstte hij weer in woede uit en keek haar recht in de ogen.
‘Natuurlijk heb je wel gewerkt, je probeert me te bedonderen, rotmeid. Geef op dat geld!’
Ze wilde het wel uitschreeuwen dat er vandaag geen klanten genoeg waren. Ze was bij haar moeder op de markt geweest. Ze keek haar vader recht in de ogen en zag dat hij gedronken had. De schop die ze toen van hem kreeg was zo hard dat ze over de stoel viel en een flinke schaafwond opliep.
Huilend en hees gillend, ondertussen haar vader verwensend, rende ze de kamer uit naar boven, naar haar slaapkamertje. Ze smeet met een knal de deur dicht en ging met haar rug tegen haar bed zitten. Met opgetrokken knieën, de armen er omheen geslagen, begon ze hevig te snikken.
‘Rotkerel,’ schreeuwde haar hart, ‘ik ga weg, ik ga weg, voor altijd. Ik blijf wel bij de Captain.’

Lange tijd zat ze ineengedoken, terwijl allerlei plannen door haar hoofd vlogen. Maar de meeste waren niet haalbaar, dat besefte ze maar al te goed. Tegelijkertijd besefte ze ook, dat het zo niet langer kon. Ze was nu dertien jaar en vanaf haar elfde was ze haar stem kwijt. Iedereen had zich daarover verbaasd, zelfs de dokter stond voor een raadsel. Alleen zij zelf wist wat waarschijnlijk de oorzaak was, maar daar durfde ze met niemand over te praten, zelfs niet met haar moeder. Ach, haar moeder, daar had ze zelf vaak medelijden mee. De manier, waarop haar vader haar moeder behandelde...
‘Ik laat me niet steeds door mijn vader plunderen,’ zei ze in zichzelf. ‘Ik zal ma vertellen dat hij weer gedronken heeft en mij heeft geslagen. En dat ik, als dit zo door gaat, weg loop, van huis. Ze moet het ook maar eens weten...!

Elena keek op. Het was stil in huis. Zou haar vader weggegaan zijn, of misschien in slaap gevallen? Ze keek op de klok. Vijf uur. Ze moest maar wat gaan eten. Straks moest ze weer naar de haven en folders uitdelen aan toeristen in de hoop dat ze een rondvaart met het schip van de Captain, haar baas, zouden maken. Ze deelde al de hele zomer folders uit op de kade.
De Captain was deze zomer met zijn schip uit Split naar Porec gekomen. Het was daar te gevaarlijk, had hij gezegd. In verband met de oorlog kwamen daar geen toeristen meer. Hij wist dat er nog wel toeristen naar Istrië kwamen, vandaar dat hij wilde proberen zijn geld hier in Porec te verdienen.

Archief

Eerder verschenen: