Ik voelde al een poosje dat ogen achter in mijn rug priemden. Vreemd gevoel, want ik dacht dat er geen mens in de buurt was. En zeker niet achter mij.
Langzaam draaide ik mij om. Ik had me vergist. Er stond een vrouwspersoon. En wat voor een. Klaar zal ik maar zeggen. Of Klaartje. Voor mijn part desnoods Klaartje Dertien, met nummer en al. Met grote donkerbruine koeienogen stond ze me aan te kijken. Doordringend en de kaken langzaam malend, waarschijnlijk denkend aan de melkproductie. Tenminste voor zover een koe denkt. Ik denk trouwens, weet het haast wel zeker, dat koeien denken. Nu ik zo terug kijk in haar ogen en zij mij zonder blikken of blozen blijft aanstaren kan ik bijna haar gedachten raden: ‘Wat doet die gozer hier, op mijn land. Waar haalt hij het recht vandaan om mijn vitaminenrijke voedsel te betreden’. Hoogstaande woorden gebruikt ze. Je kunt het destilleren uit haar ogenschijnlijk intelligente oogopslag. Ik voel het.
Ik kijk naar haar twee opvallende oorknoppen. Voor haar kop geen sieraad en ook niet als dusdanig bedoeld. Ze zitten er wel. Waarschijnlijk al voor de rest van haar leven in het vlees vergroeid en daarom inmiddels pijnloos geworden. Hopelijk. Het misstaat haar. Het moet een boer die van koeien houdt pijn doen om zijn dieren zo te moeten toetakelen.
Meneer Bakker houdt van koeien. De man, ik ken hem en zijn lieve vrouw al enkele jaren, is al een poosje gepensioneerd maar houdt als hobby nog steeds o.a. enkele koeien. “De mooiste uit de hele buurt. De mooiste van de hele Veluwe, zeiden de opruimers, toen ze in hun witte pakken zijn erf opreden om te ruimen.” Die man was daar niet alleen trots op, die beesten waren zijn kinderen. En kinderen, zeker je eigen, mishandel je niet. Schiet je geen gaatjes door de oren om er een lel van een koperen plaat aan te hangen. Zogenaamd om het dier Europees te registreren, zodat er niet mee gesjoemeld kan worden i.v.m. allerlei ziektes die ons mensen dan weer kunnen besmetten. Niet de koeien zijn oorzaak van al die ziektes zoals bijvoorbeeld een Creutzfeld Jacobs. Gek worden die beesten er van. Vind je het gek dat ze gek worden van gemalen beendermerg. Zou jij gemalen varkensbotten door je stamppot boerenkool eten. Nou dan. Nee, die koeien van meneer Bakker hebben het getroffen.

Persoonlijk vind ik Hans geen leuke naam meer voor een jongen. Sinds kort niet meer moet ik eigenlijk zeggen. Voor een meisje natuurlijk sowieso niet. Dat betoogt helemaal geen uitleg. Toch lopen er heel wat Hansen rond. Dus bij voorbaat al: “Sorry Hans, maar ik bedoel jou niet. Ik bedoel die andere Hans. Jij zult je trouwens, hoop ik, niet in dit verhaal herkennen.” Ik zou ook Hansje kunnen zeggen omdat het joch nog maar vier jaar is (even oud als Klaartje Dertien, maar dat is toevallig!). Waarom moet ik altijd aan Klaartje Dertien denken als ik Hans zie. Dat vroeg ik me af sinds ik hem, Hans dus, de eerste keer zag. En nou weet ik het. De overeenkomst tussen Hans en Klaar, het gemeenschappelijke dat ze hebben. Dat was het! En bovendien ook omdat ze er beiden geen erg in hadden. De ouders van Hans leek het gewoon leuk en de baas (de minister) van Klaar deed het meer om economische redenen. Bovendien hebben ze nog iets gemeenschappelijks. Alleen daar hebben ze, zowel Hans als Klaar, ook geen weet van.

Beiden zijn namelijk op een kunstmatige manier ter wereld gekomen. De inseminatie van Klaartje was trouwens minder tijdrovend, minder emotioneel en minder kostbaar dan die van Hans.

Het probleem was dat Jannie maar niet zwanger wilde geraken. Zij en haar man Jaap waren uiteindelijk zover dat ze aan een kind dachten. Huis was voor elkaar, auto stond er voor, Jaap had promotie gemaakt en Jannie kon, als de baby er zou zijn, haar vaste baan omzetten in een parttime job. En dus zou nu een kind een soort bekroning van het tot nu toe bereikte moeten worden. Helaas. De daad was simpel maar het gevolg teleurstellend. Het vervolg daarentegen was niet alleen emotioneel, maar ook fysiek, zwaar. Uiteindelijk, enkele jaren later, werd Jannie toch zwanger. Tijdens de negen lange maanden, Jaap had al een poppenhuis in elkaar getimmerd, een modeltrein op een groot plateau aangelegd, de vijver in de tuin afgeschermd door een zestig centimeter hoog hekwerkje van blank vurenhouten latjes, werd Jannie intensief begeleid door een medische staf. De zwangerschap verliep voortreffelijk, dus naar wens.

De vraag was niet meer of het een meisje of jongetje werd. Dat wisten ze al. Nieuwsgieriger waren ze naar het feit, of het kindje ongeschonden, met alles er op en er aan, zou worden geboren.
‘En dokter,’ was dan ook Jaaps eerste vraag.
‘Zo te zien, alles oké en …gefeliciteerd! Hoe is de naam van de nieuwe wereldburger ?’
‘Hans.’

En nu dus zie ik Hans op vierjarige leeftijd met een trotse moeder onze school binnenstappen en moet ik aan Klaartje Dertien denken. En nu weet ik het. Die twee grote oorbellen aan Hans zijn hoofd. Eén in zijn linker en één in zijn rechter oor. Hans, na veel moeite ongeschonden geboren en nu voor de rest van zijn leven getekend. Hoe is het toch mogelijk…

Archief

Eerder verschenen: